చాలా రోజుల నుంచి అంటే నన్ను నేను మోసం చేసుకున్నాట్టవుతుంది..... నిజానికి చాలా సంవత్సరాలనుంచి నా రచనా వ్యాసంగాన్ని పక్కన పెట్టేశాను. కారణాలనేకం ఉన్నా, ప్రధాన కారణం మాత్రం ఉద్యోగ వత్తిడి అని చెప్పక తప్పదు. పొద్దుపొడవక ముందే బయలుదేరితే, పొద్దుపోయాక తిరిగి ఇంటికి చేరడం... అలసటతో మంచం చేరి ముసుగు తంతే తిరిగి మర్నాడు పొద్దున ... రాట్నంలా గిరగిర తిరగడం... ఈ చక్రభ్రమణంతో జీవితం మరీ రొటీన్ అయిపోయింది. అభిరుచులే కాదు  అభినివేశాలు కూడా మారిపోయాయి. సృజనాత్మకత ఎక్కడికో పారిపోయింది. కధలు, కవితలు, నాటికలు, నాటకాలు...అన్నీ కాలంతో పాటు గిరగిర తిరుగుతూ ఎక్కడో మూలలో ఇరుక్కుపోయాయి. ఎప్పుడైనా ఎవరైనా గుర్తుచేస్తే,,,,, ఒహో... ఒకప్పుడు కవితలు రాశాను కదా... నా కథ ఫలానా పత్రికలో ముద్రించారు కదా అనుకుంటూ ఒక్క నిట్టూర్పు తప్ప ... ఊహల్లో విహరించడం మానేశాను. ఎందుకో ఈ రోజు స్నేహితులు గుర్తుచేస్తే, నేను కూడా బ్లాగ్ రాసేవాణ్ణి కదా అని గుర్తొచ్చి, ఆ పేజీ ఎక్కడుందో అని వెతుక్కుని, ఇదిగో ఇలా ఈ నాలుగు మాటలు .... 

దేవుడా కాపాడు నా దేశాన్ని...
చదువుకున్న నిరక్షరాస్యుల నుంచి....
కళ్ళున్న గుడ్డివాళ్ళ నుంచి...
చెవులున్న బధిరుల నుంచి....
విచక్షణ ఉన్న మూర్ఖుల నుంచి...

దొంగాడికి రాజ్యం ఇస్తే రక్షణ ఎక్కువట....
దోపిడి దారుకు పెత్తనం ఇస్తే ...
కొత్తగా దోచుకోవటానికి ఏమీ లేదు కనుక
దాచుకోవడం మినహా కొత్త దందాలుండవట....

నోటుకు వోటు తప్పురా బాబూ అంటే....
దోచుకున్నది మన సొమ్మేకదా....
ఇలా తిరిగి తీసుకుంటే తప్పేంటనే వాదన..
ఐదువందలు తీసుకుంటే కక్కుర్తి కానీ...
ఐదువేలు తీసుకుంటే రాయల్టీ అట...

ఐదుసంవత్సరాల మన తలరాత అంటే...
అరవై సంవత్సరాలుగా మారనిది...
ఐదు సంవత్సరాలలో ఏం మారుతుంది... నీ పిచ్చి గానీ
అయినా.... మనకి తలలుంటే కదా రాతలు...
తలలన్నీ తలర్లకిచ్చేసాక... ఇంకా దేనికి ఆలోచనలట...

"అందరూ దొంగలే అయినపుడు...
మన దేశమే పెద్ద కంబళి అయినపుడు...
చట్టం కొందరికే చుట్టం అయినపుడు....
చట్ట సభలు చెత్త సభలు అయినపుడు...
ఎవ్వరూ కాపాడలేరీ దేశాన్ని"... అంటుంటే

అడుగుతున్నా ఆపుకోలేక్ ఆక్రోశాన్ని...
దేవుడా నువ్వైనా కాపాడు నా దేశాన్ని....
వినిపించు వేదమంత్రాల్ని....
నిలబెట్టు నీ గీతా సారాన్ని...